عشق یعنی در  ره  او  سربدار            عشق یعنی لحظه هایه ماندگار 

ستایش عشق

 باده از دست رقیبم ، تودگر نوش مکن                               

با رقیبم  تو چنین دست در آغوش مکن                            

برتو عیب است ، مشو ساقی بزم دگران         

خون دل می خورم وخون مرا نوش مکن        

روی چون ماه به این کهنه حریفان منمای                             

لاجرم  فتنه ازآن    مست  بنا  گوش مکن                              

گرکسی  می  خورد  وذکر لبت را گوید        

دامن ازوی بکش وبر سخنش گوش مکن      

یار مایی   و  چراغ  دل  و  تاج سر ما                          

عهد و پیمان مگسل ، عشق فراموش مکن                        

راه خود گیر ، نگارین ، به کنارش تو نمان           

  دیده   را خاک  ره  نرگس  جادوش  مکن           

وقتی که تنگ غروب بارون به شیشه میزنه      هـمه غصه های دنیا توی سینهء منه

  توی قطره های بارون میشکنه بغض صدام     دیگه غیر از یه دونه پنجره هیچی نمیخوام

  پشت این پنجره میشینم و آواز میخونم               منتظر واسه رسیدنت تو بارون میمونم

  زیر بارون انتظارت رنگ تازه ای داره               منم عاشق ترم انگار وقتی بارون میباره

  بعضی وقتا که میای سر روی شونم میذاری        تموم غصه ها رو از دل من بر میداری

 اما این فقط یه خوابه خواب پشت پنجره              وقت بیداری بازم غم میشینه تو حنجره

............................................................................................................................

................................................................................................................................

............................................................................................................................

 

 

 

 

       A voyaging ship was wrecked during a storm at sea and only two of the men on it were able to swim to a small, desert like island.

یک کشتی در یک سفر دریایی در میان طوفان در دریا شکست و غرق شد و تنها دو مرد توانستند نجات یابند و به جزیره کوچکی شنا کنند.

The two survivors,not knowing what else to do, agreed that they had no other recourse but to pray to God. However, to find out whose prayer was more powerful, they agreed to divide the territory between them and stay on opposite
sides of the island.

دو نجات یافته نمی دانستند چه کاری باید کنند اما هردو موافق بودند که چاره ای جز دعا کردن ندارند. به هر حال برای اینکه بفهمند که کدام یک از آنها نزد خدا محبوبترند و دعای کدام یک مستجاب می شود آنها تصمیم گرفتند تا آن سرزمین را به دوقسمت تقسیم کنند و هر کدام در یک بخش درست در خلاف یکدیگر مانند.

The first thing they prayed for was food. The next morning, the first man saw a fruit-bearing tree on his side of the land, and he was able to eat its fruit. The other man's parcel of land remained barren.

نخستین چیزی که آنها از خدا خواستند غذا بود. صبح روز بعد مرد اول میوه ای را که بر روی درختی روییده بود در آن قسمتی که او اقامت می کرد دید و مرد می تونست اونو بخوره. اما سرزمین مرد دوم زمین لم یزرع بود.

After a week, the first man was lonely and he decided to pray for a wife. The next day, another ship was wrecked, and the only survivor was a woman who swam to his side of the land. On the other side of the island, there was nothing.

هفته بعد مرد اول تنها بود و تصمیم گرفت که از خدا طلب یک همسر کند. روز بعد کشتی دیگری شکست و غرق شد و تنها نجات یافته آن یک زن بود که به بخشی که آن مرد قرار داشت شنا کرد. در سمت دیگر مرد دوم هیچ چیز نداشت.

Soon the first man prayed for a house, clothes, more food. The next day, like magic, all of these were given to him. However, the second man still had nothing.

بزودی مرد اول از خداوند طلب خانه، لباس و غذا بیشتری نمود. در روز بعد مثل اینکه جادو شده باشه همه چیزهایی که خواسته بود به او داده شد. اگر چه مرد دوم هنوز هیچ چیز نداشت.

Finally, the first man prayed for a ship, so that he and his wife could leave the island. In the morning, he found a ship docked at his side of the island. The first man boarded the ship with his wife and decided to leave the second man on the island.

سرانجام مرد اول از خدا طلب یک کشتی نمود تا او و همسرش آن جزیره را ترک کنند. صبح روز بعد مرد یک کشتی که در سمت او در کناره جزیره لنگر انداخته بود را یافت. مرد با همسرش سوار کشتی شد و تصمیم گرفت مرد دوم را در جزیره ترک کند.

He considered the other man unworthy to receive God's blessings, since none of his prayers had been answered.

او فکر کرد که مرد دیگر شایسته دریافت نعمتهای الهی نیست. از آنجاییکه هیچ کدام از درخواستهای او از پروردگار پاسخ داده نشده بود.

As the ship was about to leave, the first man heard a voice from heaven booming, "Why are you leaving your companion on the island?"

هنگامی که کشتی آماده ترک جزیره بود مرد اول صدایی غرش وار از آسمانها شنید :" چرا همراه خود را در جزیره ترک می کنی؟"

"My blessings are mine alone, since I was the one who prayed for them," the first man answered. "His prayers were all unanswered and so he does not deserve anything."

مرد اول پاسخ داد "نعمتهای تنها برای خودم هست چون که من تنها کسی بودم که برای آنها دعا و طلب کردم دعا های او مستجاب نشد و سزاوار هیچ کدام نیست "

"You are mistaken!" the voice rebuked him. "He had only one prayer, which I answered. If not for that, you would not have received any of my blessings."

آن صدا مرد را سر زنش کرد :"تو اشتباه می کنی او تنها کسی بود که من دعاهایش را مستجاب کردم وگرنه تو هیچکدام از نعمتهای مرا دریافت نمی کردی"

"Tell me," the first man asked the voice, "What did he pray for that I should owe him anything?"

مرد از آن صدا پرسید " به من بگو که او چه دعایی کرد که من باید بدهکارش باشم؟"

"He prayed that all your prayers be answered."

" او دعا کرد که همه دعاهای تو مستجاب شود"

For all we know, our blessings are not the fruits of our prayers alone,
but those of another praying for us.

Be Happy

ما هممون می دونیم که نعمتهای ما تنها میوه هایی نیست که برایش دعا می کنیم بلکه اونها دعاهایی دیگران هست

برای ما.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

.....................................................................................................................................................................................

دنیا که شروع شد زنجیر نداشت،خدا دنیای بی زنجیر آفرید.

آدم بود که زنجیر را ساخت،شیطان کمکش کرد.

دل،زنجیر شد، زن ، زنجیر شد.

دنیا پر از زنجیر شد و آدم ها همه دیوانه زنجیری!!!

خدا دنیا را بی زنجیر می خواست.نام دنیای بی زنجیر اما بهشت است.

امتحان آدم همین جا بود.دستهای شیطان از زنجیر پر بود.

خدا گفت:زنجیر هایتان را پاره کنید.شاید نام زنجیر شما عشق است.

یک نفر زنجیر هایش را پاره کرد.نامش را مجنون گذاشتند.

مجنون دیوانه بود و نه زنجیری.

این نام را شیطان بر او گذاشت.شیطان آدم را در زنجیر می خواست.

لیلی،مجنون را بی زنجیر می خواست.

لیلی می دانست خدا چه می خواهد.لیلی کمک کرد

تا مجنون زنجیرش را پاره کند.لیلی زنجیر نبود.

لیلی نمی خواست زنجیر باشد. لیلی ماند.

"زیرا لیلی نام دیگر آزادی است."

ساناز

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

.....................................................................................................................................................................................

 آنروز که نقاش خیال
روی پیشانی
ما نقش کابوس زمان را می ریخت
رنگ مهتاب نبود
رنگ شب بود و سکوت
که گره های ترک خورده ی عشق
روی تابوت زمان نقش شدند
نتوانستم من باز کنم
چون مرا در قفس دیگری از عشق بیانداخت به دام
و تو آزاد و رها در تپش پنجره ها غرق شدی
رنگ تقصیر نداشت
دست خلاق هنر مند جهان
قصه ی ما را با هم
روی یک بوم کشید

زمونه بی وفا

 از دلهره تو دل بریدن حیف است......

  حتی نفسی بی تو کشیدن، حیف است

  زیبای من، آنگونه که تو می خندی....

  یک سینه برایت ندریدن حیف است.....

  با هر تپشی دلم به من می گوید.....

  بی عشق تو یک بار، تپیدن حیف است..

  بی چیزم و عاشقم ولی ناز تو را....

  با دادن جانم نخریدن حیف است.....

  ای تازه ترین، بهار در خنده توست...

  اما گلی از لب تو چیدن حیف است....

  شیرینی لبهای تو را باید گفت.....

  طعم دهن تو را چشیدن، حیف است...

  در چشم تو آبروی دنیا جاری است...

  یک قطره ز چشم تو چکیدن حیف است..

  ذات تو بهشت است، بهشتی که در آن..

  یک شعله آتش آفریدن حیف است......

  تصویر تو از جنس زلال دریاست....

  بر صورت تو دست کشیدن حیف است...

  من خسته نمی شوم ، هر چند به تو....

  سخت است رسیدن، نرسیدن حیف است....

فکر میکنی بعد از اونهمه تلاش و پیگیری، بعد از یه عالمه دوندگی و خستگی، استحقاق یه تشکر ساده رو داری. خیال میکنی وقتی کار به نتیجه میرسه حداقل با یک جمله "خیلی ممنون" روبرو میشی. خودت رو نه برای کف زدن و احترام مضاعف، که فقط برای یه "آفرین" خشک و خالی حاضر میکنی. سطح توقعت رو تا حد یه غریبه که وظیفه اش رو انجام داده پایین میاری. چشمت به دهنش خیره میشه تا با اولین کلمه محبت آمیز، لبخندی بزنی تا شرمنده نشه. اما.. اما تنها اتفاقی که میافته اینه که فراموش میشی. انگار وظیفه ات رو انجام دادی! انگار هیچ اتفاقی نیفتاده!
سعی میکنی هر رفتار و حرکتش رو اینجور تفسیر کنی که داره به نوعی ازت تشکر میکنه. یه جوری میخواد بهت بگه که زحماتی که براش کشیدی رو فراموش نمیکنه. خب حتما خجالت میکشه... یا شاید هنوز منتظر یه فرصته که بهت بگه چقدر برات ارزش قائله. خودت رو راضی میکنی به اینکه میخواد یه جوری جبران کنه! خنده ات میگیره... از خودت! از انتظاراتی که از مردم داری! فراموشی جزئی از زندگی مردم شده. مخصوصا فراموش کردن خوبی ها و فداکاریهای همدیگه. به خودت میخندی که همیشه در برخورد با بقیه آدمها فقط و فقط خوبیهاشون رو به یاد میاری و از هر فرصتی استفاده میکنی تا یه بار بیشتر بهشون بگی: ممنونم. متشکرم. دستت درد نکنه. شرمنده که بیشتر کاری از دستم برنمیومد و...
نمیدونم آخرین باری که به یه نفر گفتین "دوستت دارم" کی بود. معجزه آمیز ترین جمله ای که میشناسم توی صندوقچه قلب ما داره خاک میخوره. متاسفم که روزهامون بدون این جمله سپری میشه. بسیار متاسفم که جرات تشکر کردن از همدیگه رو نداریم. شاید میترسیم این تشکر برای ما در آینده مسئولیت ایجاد کنه. شاید فکر میکنیم اگه از کسی تشکر کنیم باید در آینده جبرانش کنیم و این خیلی ناگوار و غیرقابل قبوله! میترسیم همدیگه رو از صمیم قلب دوست داشته باشیم فقط به این خاطر که شاید یه روز باید تلخی جدایی رو تحمل کنیم. میترسیم اگه به هم بگیم "دوستت دارم" حرف عجیب یا غیرمنتظره ای زده باشیم. ای لعنت به این ترس!
زندگی منهای تشکر، بدون "دوستت دارم" یعنی مرگ. من میخواهم زنده بمانم.

          نمی خوام بگم که قدر یه دنیا دوستت دارم....

                      چون دنیا یه روز تموم می شه.....

                     نمی خوام بگم که مثل گلی تو.....

                  چون گلم یه روزی پژمرده می شه....

       نمی خوام بگم که سیاهی چشمات مثل شبهای پر ستاره اس...

                       چون شبم بالاخره تموم می شه....

                    نمی خوام بگم که مثل آب پاک و زلالی.......

                      چون آب هم که همیشه پاک نمی مونه....

                   نمی خوام بگم که دوستت دارم......

       می دونی چرا؟

                  چون من که دوستت ندارم......

                         بلکه من عاشقتم، یه عاشق خجالتی.....

        چون که این عشقه که اگه پاک و واقعی باشه می مونه تا ابد...

                                          اما

              دوست داشتن یه روز تموم می شه......

                      روی گل های نرگس          با یه مداد قرمز

                      هزار دفعه نوشتم            زندگی بی تو هرگز

  واما دعای یه عاشق واقعی به معشوقه ی خود:

  خدایا ما را عاشق کن، عاشق نگهدار و عاشق بمیران چون

  خدایا می دانی که عاشق ماندن هزار بار از عاشق شدن

  سخت تر است

  آمین یا رب العالمین

      آدم یه روز دنیا می یاد

                         یه روزم از دنیا می ره

      کسی که عاشق نباشه

                        تنها می یاد و تنها می ره

          صداقت تو چشمات، رنگ غریب عشقه

          قشنگی اون لبات، صدای زنگ عشقه

          طراوت اون  نگات، بهونه دلهرست

         ظرافت قدمات، شانس بزرگ جاده است

          از عشق با تو بودن، جنون کمترینه

          به پای تو می شینم تا روزگار چنینه

          برای با تو بودن کوه یخ رو می شکنم

          برای عشقت حتی قبر دل رو می کنم

          تو تیره چشمونت دنیا چه مهتابیه

          برای من تو دنیا فقط یه چشم مشکیه