کجای ایـن جــنـگـل شــب پنهون می شی خورشیدکم

کجای ایـن جــنـگـل شــب پنهون می شی خورشیدکم پشـت کدوم ســد ســکـوت پـر مـی کــشــی چــکـاوکم چرا بـه من شک می کنی مـن کـه مـنـــم بـرای تــو لبـریـزم از عـشــق تــو و سـرشــارم از هــوای تــو دسـت کدوم غزل بـدم نـبــض دل عـاشـقـمـو پشت کدوم بهانه باز پنهون کنم هق هقـمو گـریه نمی کنم نـــرو آه نمی کـشـم بشین حرف نمی زنـم بمـون بغض نمی کنم ببیـن سفر نکن خورشیدکم ترک نکن منو نرو نبودنت مرگه منه راهییه این سفر نشو نزار که عشق من وتو اینجا به آخر برسه بری تو و مرگ منم رفتن تو سر برسه نـوازشــم کــن و بـبـیــن عشق می ریزه از صدام صدام کــن و ببـین که باز غنچه می دن تـرانه هام اگر چه من به چـشـم تو کمـم قـدیمی ام گمـم آتشـفشـان عـشـقـمـو دریـــای پــر تـلاطــمــم

سکوت تا ابد نزدیک است

قربون برم خدا رو ، دنیا چقدر کوچیکه
مرز دیروز و امروز ، قد یه مو باریکه
چه خنده دار حالت ، دلم برات می سوزه
برگشتی که چی بشه ؟ فک کردی که دیروزه

اون روزی که می رفتی اشکام چه ریزه ریزه
ببین حالا چه جوری اشکات داره می ریزه
بی تفاوت می رفتی ، پیش تو می شکستم
حالا تو می شکنیو ، بی تفاوت نشستم

اون روزی که روزت بود ، روزامو بد گرفتی
حرفات تو گوش من موند ، یادت میاد چی گفتی
صدای تقو توقت ، استخونام شنیدی ؟
اما با طعنه گفتی ، شتر دیدی ندیدی

یادت میاد می گفتی ، هر چی که بود بازی بود
طفلی دلم که حتی ، به بازی هم رازی بود
یادت میاد می گفتی ، پیر شدی و بریدی
حالا من اینو میگم ، که خیلی دیر رسیدی
من از تو یاد گرفتم ، ساده گذشتنارو
یه آخرین کلامو ، نامه نوشتنارو
من از تو یاد گرفتم ، برم به یک بهانه
اونم بشه سکانس ، آخر عاشقانه

حالا برو از اینجا ، برو هر جا تونستی
دور شدی از خیالم ، تو خودت اینو خواستی
یه روز بهم می گفتی، عشقم خیالو رویاست
نوبتی ام که باشه ، ایندفه نوبت ماست

کلام اخر

گنه کردم گناهی پر ز لذت

زآغوشی که گرم وآتشین بود

گنه کردم میان بازوانی

که داغ وکینه جوی آهنین بود

درآن خلوتگه تاریک وخاموش

نگه کردم به چشم پرزرازش

دلم درسینه بی تابانه لرزید

زخواهش های چشم پرنیازش

درآن خلوتگه تاریک وخاموش

پریشان درکناراو نشستم

لبش برروی لبهایم هوس ریخت

زاندوه دل دیوانه رستم

فروخواندم به کوشش قصه عشق:

تورامی خواهم ای جانانه ی من

تورامی خواهم ای آغوش جانبخش

تورا ای عاشق دیوانه ی من