زمونه بی وفا
از دلهره تو دل بریدن حیف است......
حتی نفسی بی تو کشیدن، حیف است
زیبای من، آنگونه که تو می خندی....
یک سینه برایت ندریدن حیف است.....
با هر تپشی دلم به من می گوید.....
بی عشق تو یک بار، تپیدن حیف است..
بی چیزم و عاشقم ولی ناز تو را....
با دادن جانم نخریدن حیف است.....
ای تازه ترین، بهار در خنده توست...
اما گلی از لب تو چیدن حیف است....
شیرینی لبهای تو را باید گفت.....
طعم دهن تو را چشیدن، حیف است...
در چشم تو آبروی دنیا جاری است...
یک قطره ز چشم تو چکیدن حیف است..
ذات تو بهشت است، بهشتی که در آن..
یک شعله آتش آفریدن حیف است......
تصویر تو از جنس زلال دریاست....
بر صورت تو دست کشیدن حیف است...
من خسته نمی شوم ، هر چند به تو....
سخت است رسیدن، نرسیدن حیف است....
فکر میکنی بعد از اونهمه تلاش و پیگیری، بعد از یه عالمه دوندگی و خستگی، استحقاق یه تشکر ساده رو داری. خیال میکنی وقتی کار به نتیجه میرسه حداقل با یک جمله "خیلی ممنون" روبرو میشی. خودت رو نه برای کف زدن و احترام مضاعف، که فقط برای یه "آفرین" خشک و خالی حاضر میکنی. سطح توقعت رو تا حد یه غریبه که وظیفه اش رو انجام داده پایین میاری. چشمت به دهنش خیره میشه تا با اولین کلمه محبت آمیز، لبخندی بزنی تا شرمنده نشه. اما.. اما تنها اتفاقی که میافته اینه که فراموش میشی. انگار وظیفه ات رو انجام دادی! انگار هیچ اتفاقی نیفتاده!
سعی میکنی هر رفتار و حرکتش رو اینجور تفسیر کنی که داره به نوعی ازت تشکر میکنه. یه جوری میخواد بهت بگه که زحماتی که براش کشیدی رو فراموش نمیکنه. خب حتما خجالت میکشه... یا شاید هنوز منتظر یه فرصته که بهت بگه چقدر برات ارزش قائله. خودت رو راضی میکنی به اینکه میخواد یه جوری جبران کنه! خنده ات میگیره... از خودت! از انتظاراتی که از مردم داری! فراموشی جزئی از زندگی مردم شده. مخصوصا فراموش کردن خوبی ها و فداکاریهای همدیگه. به خودت میخندی که همیشه در برخورد با بقیه آدمها فقط و فقط خوبیهاشون رو به یاد میاری و از هر فرصتی استفاده میکنی تا یه بار بیشتر بهشون بگی: ممنونم. متشکرم. دستت درد نکنه. شرمنده که بیشتر کاری از دستم برنمیومد و...
نمیدونم آخرین باری که به یه نفر گفتین "دوستت دارم" کی بود. معجزه آمیز ترین جمله ای که میشناسم توی صندوقچه قلب ما داره خاک میخوره. متاسفم که روزهامون بدون این جمله سپری میشه. بسیار متاسفم که جرات تشکر کردن از همدیگه رو نداریم. شاید میترسیم این تشکر برای ما در آینده مسئولیت ایجاد کنه. شاید فکر میکنیم اگه از کسی تشکر کنیم باید در آینده جبرانش کنیم و این خیلی ناگوار و غیرقابل قبوله! میترسیم همدیگه رو از صمیم قلب دوست داشته باشیم فقط به این خاطر که شاید یه روز باید تلخی جدایی رو تحمل کنیم. میترسیم اگه به هم بگیم "دوستت دارم" حرف عجیب یا غیرمنتظره ای زده باشیم. ای لعنت به این ترس!
زندگی منهای تشکر، بدون "دوستت دارم" یعنی مرگ. من میخواهم زنده بمانم.
نمی خوام بگم که قدر یه دنیا دوستت دارم....
چون دنیا یه روز تموم می شه.....
نمی خوام بگم که مثل گلی تو.....
چون گلم یه روزی پژمرده می شه....
نمی خوام بگم که سیاهی چشمات مثل شبهای پر ستاره اس...
چون شبم بالاخره تموم می شه....
نمی خوام بگم که مثل آب پاک و زلالی.......
چون آب هم که همیشه پاک نمی مونه....
نمی خوام بگم که دوستت دارم......
می دونی چرا؟
چون من که دوستت ندارم......
بلکه من عاشقتم، یه عاشق خجالتی.....
چون که این عشقه که اگه پاک و واقعی باشه می مونه تا ابد...
اما
دوست داشتن یه روز تموم می شه......
روی گل های نرگس با یه مداد قرمز
هزار دفعه نوشتم زندگی بی تو هرگز
واما دعای یه عاشق واقعی به معشوقه ی خود:
خدایا ما را عاشق کن، عاشق نگهدار و عاشق بمیران چون
خدایا می دانی که عاشق ماندن هزار بار از عاشق شدن
سخت تر است
آمین یا رب العالمین
آدم یه روز دنیا می یاد
یه روزم از دنیا می ره
کسی که عاشق نباشه
تنها می یاد و تنها می ره
صداقت تو چشمات، رنگ غریب عشقه
قشنگی اون لبات، صدای زنگ عشقه
طراوت اون نگات، بهونه دلهرست
ظرافت قدمات، شانس بزرگ جاده است
از عشق با تو بودن، جنون کمترینه
به پای تو می شینم تا روزگار چنینه
برای با تو بودن کوه یخ رو می شکنم
برای عشقت حتی قبر دل رو می کنم
تو تیره چشمونت دنیا چه مهتابیه
برای من تو دنیا فقط یه چشم مشکیه
